Son zamanlarda memleketimizde nev-izuhur Davinciler türedi. Adamın anlamadığı bilmediği fikir yürütmediği susması gerekirken lakırdı üretmediği konu yok. Bunu neden mi yazıyorum anlatayım.

Ekranlarda şovmenlik yapan  her gazetenin bir köşesini kapmış kalemşorlük yapan zatlar ahkam kestikleri konularla alakalı uzaktan yakından ilintisi yok. Yüzde yetmişinin cemaziyel evvelini bildiğimden serzenişim. Beyfendi ilk mektep muallimi tarih uzmanı veya pisikoloji okumuş tarih otoritesi lise terk siyaset bilimi, dış politika uzmanı, felsefe okumuş islam tarihi müderrisi. Birde hasberkader bir hamisi aracılığıyla kamerayla karşılaşmış; her ikdidara (fikri ne olursa olsun) mebus olan omurgasızlar misali dün bir grubun veyahut akım; fikrin yandaşıyken bu gün onun muhalifi hareketin salyalısı. El insaf yahu sizi adam bilip okuyup takip eden halka biraz vicdan kırıntınız varsa geri durun ama hayır şöhret para ve makam ihtirası hepsinden ulvii. Ramazanlarda sahurlarda beliren yarasalar cabası. Stand up ve komedi pespayecileri (belden aşağı ne varsa komiklik ve maskaralık adına ve onların ağzı kulaklarında kendine sövülene gülecek kadar izzetsiz izleyici güruhu) Heyhat nerede kaldı o canım tulûatı temaşa ve direkler arası. Gittiler kaldı şempanze mugallitler.

Peki ülkede onurlu kaliteli vakarlı şahsiyetler yok mu? Var uzmanlığının dışında tek söz etmeyen ve bu konuyu ben bilmem diyebilecek kadar sağlam karakterli asil üstadlar. İşte birkaçı; Prof. Dr. İlber Ortaylı, Prof. Dr. Sefa Saygılı, Prof. Dr. Oktay Sinanoğlu (rahmetli), Prof. Dr. Nevzat Tarhan, Muhammedemin Yıldırım, Prof. Dr. Cevat Akşit ve daha burada zikredemediğimiz bir çok yetişmiş mümtaz şahsiyet.

Hülasa toplum olarak biz bunlara layığız. El sebep biz maydanozsuz salata şarlatansız ekran ve sayfa istemeyüz.

Her şey gönlünüzce olsun.