Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı
Beni sensiz bıraktın, beni bensiz bıraktın.
Ümit Yaşar Oğuzcan
Aziz dostlar bu sözlerle başlamaktaki maksadım kalabalıklar içinde yalnız  kalmış  insanın ruh halini bir nebze olsun size düşündürmekti. Gurbette olmak sevdiklerinden  uzakta yaşamak, kavuşacağını bilerek tesellisi mümkün durumlardır. Ancak  kişi kendisiyle barışık değil ve iç alemiyle  bile kavgalıysa bu yalnızlıkların en acısı, tedavi gerektiren bir durumdur. Kısa süreli yalnız kalmak bazen ruhu besler sükuna davet eder.

Hz. Yusuf kıssası da güzel bir mecazi örnektir. Yusuf (as)’ı kuyuya en yakınları (ağabeyleri) atmışlar bu günkü hayatımızda misal olarak insanın çok yakınlarından bile zarar gelebileceği, kuyu ise bu gün çaresizliği sıkıntıyı ifade eder. Yusuf’un (as) kurtulması ise ümitlerin tükenmediği, hep bir çıkış yolu olduğunu bizlere ifade eder.

Kendimizi dış dünyadan izole edecek bizi kimsesizliğe itecek hal ve davranışlara girmeden, sosyal sevecen girişken olabiliriz. İnsanların içinde bulunduğu faaliyetlere katılmak bunlar S.T.K.  lar olabilir. Kulüp faaliyetleri yardım dernekleri güzel sanatlar etkinlikleri hatta bir cami cemaatinde etkin rol alıp dostlarımızla kolektif çalışıp sinerji oluştururuz.

Kıymetli dostlar hayatımızı ya kendimize bir gül bahçesi, veyahut bir azap çukuru yapmak kendi elimizde. İnsanlarla ilişkilerimizde hep iyi niyet önde olur art niyet olmazsa dostlarımızın sayısı artar yalnız kalmamız mümkün olmaz.

Dostlarınızın bol olduğu düşmanlarınızın hiç olmadığı sevecen günler dilerim. Esen kalınız.