Bütün aşkların içtiği bir ölümsüzlük suyu vardı Ab-ı Hayat. Leyla-Mecnun, Kerem-Aslı, Ferhat-Şirin bunları günümüze kadar yaşatan içtikleri bu aşk badesi idi.

Meğer aşk pınarı imiş bu benim içtiğim. Ne ilk içen bendim bu pınardan ne son… İçimde her zaman iki ses vardı. Birincisi ‘vazgeç gönlüm sen bu aşktan’ diyor. İkincisi ‘pes etme! devam et! diyor. Her zaman ikincisi galip gelmişti. Çünkü beni dinamik tutan, yaşama sevinci veren, hayata bağlayan hep ikinci halimdi. Bu hal beni yormasına rağmen seviyordum. Beni öteki insanlardan farklı kılıyordu. Ayrıcalıklı olma işte insanın tabiatında vardı. Bende bu sevdayı yaşama durumunda idim.

Dün, bugün, yarın.