Bizi biz eden ve varlığımızın sebebi olan manevi değerlerimiz var. Unutulmaya yüz tutmuş. Akrabalık, komşuluk, kardeşlik, dostluk, vatandaşlık ve ülküdaşlık. Ulusal bir eksende yörüngeden sapmadan takip etmemiz gereken milli şuurlarımız. Toplumun hammaddesi olan insan bunlarla yoğrulmuşsa faideli, şahsiyetli birer ferd olabilir. İnsanımız dününden , birbirinden kopuk yaşamaya çalışıyor ve tek  başına mücadele veriyor. Ne bir yardımlaşma ne de bir dayanışma içerisinde buda onun mukavemetini zayıflatıyor, kırıyor.

Birlikten kuvvet ve güç doğar. En basiti eskilerde imece diye sosyal işbirliğimiz vardı. Ne güzeldi o günler mahallede, harmanda, bostanda, tarlada yardımlaşmalarımız. Altından kalkamayacağımız hiç bir iş olmazdı. Bayramlar bir başka güzel, misafirlikler bir başka tatlı, komşuluklar apayrı sağlıklı idi. İnsanlarımız birbirine borç verince (şimdilerde adı unutuldu) miktarı sormadan, nevakit ödeneceğinin taahütünü alamadan en kısa hilafsız sekiz-on sene verirdi.

Mahallede yaşayanlarımızın sınıf ve ekonomik manada birbirinden üstünlüğü yoktu. Sosyal statü henüz farklılık oluşturmamıştı. Hayatımıza ne zaman lüks ve teknoloji girdi o vakit ilişkilerimiz soğudu, koptu, bozuldu. Aynı evlerde, sokakta, mahallede ve şehirde hayat süren (yaşayan demiyorum ) cançekişen canlılar olduk. His yoksunu, merhamet fakiri ve biinsaf ferdler oluverdik.

Heyhatt; nerede o birbiri için fedakar komşu, dost ve akrabalar. Filmlerde, kitap aralarına sıkışıp kalmiş tatlı bir şeker gibi. Unutulan bu değerlerimizi harekete geçirmek için kafamızı kaldırıp insanların, hayatın güzelliklerini görmemiz yeterli sadece, bizi esir alan teknolojive tüketim çılgınlığına ara vermemiz yeterlidir. Şimdi kendimize iyilik yapıp en yakınlarımıza sarılıp, tüm dostlarımızı kucaklamalıyız. Mutlu, güvenli yarınlara böyle varabiliriz hep beraraber el ele omuz omuza dayanışma içinde.

Değerleri bilinen, değerli kılınan insanlar olmanız dileğimle. Saygılar