Ey Vav Haliyle şiirlere Huruç Eden Sevgili

Eylül’ün döktüğü sarı yapraklar gibiyim, idam hükmü veren Yargıcın kırdığı kalem gibi. Kırılmış bir kalbin ilhamıyla misk kâsesinden sızmış kokunu duyuyorum.

El Hamra sokaklarında, Gırnata’nın yüce kapıları aralanıyor ve gıcırtılarla kapanıyor. Sonra Saba Melike’si Belkıs’ın eteklerini suya değecek zannıyla çekiştirip yürümesini görüyorum. Saçlarında yıldızlardan taçları, kalbindeki hüznü, Yusuf’un kuyudaki korkusu gibi, Adem (AS) titrek bekleyişini, ısfahanın nısf-ı cihan sözünden ruhunun tatlı telaşını hissediyorum.

Bizim de telaşımız, sancımız var. Bizim de elimizde kalemlerimiz, yazıyoruz aşkın sevda tepelerini. Bizde okuduk Kerbela’yı, Uhud’u, Bedir’i, Malazgirt’i, Endülüs’ü. Okuruz da, amentümüz var. Bağdat’ta, Basra’da akan kanı ve o kanla yoğrulmuş çölleri. Kalemlerimiz yazar gider de, biz kalırız ey sevgili.

Hâlbuki sen, Akşemseddin’in İstanbul’un fethini fatihin gözlerinde gören. Sultan Murat’ın Fatih’e serzenişini, peder ne der, kader ne eder sözüyle bilen, Fetihten sonra Fatihin muzaffer bir komutan edasıyla İstanbul’a girdiği gibi, mağrur bir edayla girdin kalbime.

Kalbim Yaralı

Kalbim yaralı sevdadan yana
Ne oldu nasıl kapıldım sana?
Bir gülüşle ümitler verdin bana
Geri dön, sevelim sevilelim Allah aşkına

Sensiz geçen günlerde perişan
Yol bilmez misali döndüm şaşkına
Kılavuzum ol beni sev, beni sar
Geri dön, sevelim sevilelim Allah aşkına

Bir gün çıkıp gelsen, döndüm desen
Yol olurum, toprak olurum sana
Reva mı sevene bunca zulmün
Geri dön, sevelim sevilelim Allah aşkına